Како да се остане човек меѓу луѓето - прашање е сега?(Осврт кон книгата афоризми „Изгоревме под сенка“ на Атанас Крлевски)

Барајќи ја светлината во мрачниот хаос на денешницата, човекот судрувајќи се со истиот како него, си создава лузни кои тешко зараснуваат, бидејќи болат до коска. Во тој хаос, единствено живурка гласот на книжевноста, се слуша некаде од некој агол, како скитник кој тивко и срамежливо бара милостина. Афоризмот, краткиот книжевен блесок со ѕвездена прашина која се рони од скапоценото тело на зборот, зад себе осветлува долга патека. Таа патека своето раѓање го има во сегашноста, мигот е нејзиниот зачеток. Афористичарот во денешницата, стана гласноговорник на потсвеста на обичниот човек. Сето она што човекот го мисли, чувствува, претчувствува и знае, а не смее гласно да го изговори, афористичарот го кажува преку мислата срочена во афоризам